მართალია წინა დღეს ჩემმა მასპინძელმა მთელი ბათუმი მომატარა და მისხალ-მისხალ დამათვალიერებინა ყველა მშენებარე თუ უკვე აშენებული ობიექტი, მაგრამ სულ სხვაა როცა სრულიად მარტო დაბოდიალობ  ფოტოკამერით და მეც გადავწყვიტე გავუყვე გზას კუდა გლაზა გლეძიატ. მით უმეტეს რომ გარუჯვის დიდი მოყვარული არ ვარ და პლიაჟზე ახალგაცნობილ უცნობებთან ბაასიც კისერში ამომივიდა.

    შორიახლოს ჩამოსკუპული მტრედიც რომატიკულად გაჰყურებდა ზღვის ჰორი-ზონტზე ეულად მოფარფატე ერთადერთ აფრას და თან ამაყად გადმომცქეროდა ზევიდან, თითქოს მიმანიშნებს, ჰეი, უბადრუკო ადამიანო, რომ გართხმულხარ ქვიშაზე ტაბაკა-წიწილასავით და ელოდები როდის გახდება შენი კანი ვერმილაკის ჰაშ 10-ის ფერი, არა სჯობია მუხლი გაშალო, გაიარო, გაჰყვე ნიავს ისევე ანაზდად, როგორც ეგ ეული შორეთში მოფარფატე ერთადერთი აფრა-ო?

                                                              
                                                                                     მეც დავუჯერე ამ მფრინავ ვირთხას თუ მშვიდობის სიმბოლოს, აღვიმართე ზეზე და ნიავს მივეც ფიქრი ჩემი ნაზად მშფოთვარე. თავში კი ის ერთადერთი ფრაზა მიტრიალებდა ცნობილი პოეტის სიტყვებიდან, რომელიც ალბათ მილიონ ადამიანს ახსენდება როგორც კი თვალს მოკრავს შორეულ ტალღებში მოლივლივე რომელიმე იახტას ან თევზსაჭერ შხუნას, რომელიც რომ ჰოოიი რამდენი პოეტის მუზისა და შთაგონების წყარო გამხდარა.

ზღვისპირა ამ თანამედროვე გზატკეცილზე კაციშვილის ჭაჭანება არ იყო. სიცხისაგან გათანგული ხალხი ან ქოლგების ქვეშ მიყუჟულიჟვნენ ან კონდიციონერებიან კაფეებს აფარებდნენ თავს. ერთადერთი გიჟი მე მივუყვები ამ ლამის ასაფრენ ბილიკს და ჩემი ლამაზი ველოსიპედი მენატრება რომელიც სიმთვრალეში სადარბაზოში დავტოვე და დილისთვის კი ის უბედური,  იქ რაღა თქმა უნდა აღარ დამხვდა.